Πρωινή πτήση για Αθήνα μετά από ένα πενθήμερο συναντήσεων, συζητήσεων. Λένε πως το Βερολίνο είναι το νέο Silicon Valley της Ευρώπης. Η αλήθεια είναι πως η σκηνή των startup, τεχνολογικών και μη, είναι πολύ ζωντανή και μάλιστα τόσο που ξεφύτρωσαν και εταιρίες εύρεσης προσωπικού ειδικευμένες σε startups.
Παρένθεση: Με έχουν ρωτήσει συχνά πυκνά γιατί δεν κάνω μια τέτοια εταιρία. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί δεν το κάνω αλλά μάλλον έχω απλά άλλα ενδιαφέροντα αυτή την περίοδο. Για το μέλλον βλέπουμε.
Πέρα από το τεχνολογικό γίγνεσθαι, κάπου στα εσωτερικά και εξωτερικά του, ακούγεται μια συζήτηση που μιλά για την διαφορά της Ευρώπης με τις ΗΠΑ. Ότι όμορφα τα περί startups, next big thing, entrepreneurship, αλλά… Η Generation Y, όπως την ονομάζουν κάποιοι, δεν θέλει απλά να δημιουργήσει, να ιδρύσει εταιρίες και να βγάλει λεφτά, αλλά θέλει να κάνει την διαφορά στην κοινωνία, να παράγει αξία με διάρκεια.
Σφαλιάρα πρώτη, στην Γερμανία και ειδικά στο Βερολίνο VCs και Angel Investors υπάρχουν και επενδύουν ίσως πιο ενεργά σε νέα εγχειρήματα, εταιρίες και project, παρά στην Ελλάδα. Όχι μόνο τεχνολογικά. Ίσως είναι και η λιγοστή και ταπεινή μου εικόνα υπερβολικά περιορισμένη. Τα πάντα είναι πιθανά.
Δεν εκφράζομαι ενάντια στον χώρο της τεχνολογίας. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι δεόντως. Θεωρώ όμως, πως και άλλοι τομείς συμβάλλουν στην ισορροπία και την ανάπτυξη ενός επιχειρηματικού οικοσυστήματος που εξάλλου είναι υποσύστημα της ίδιας της κοινωνίας. Λέω τώρα ή μάλλον σκέφτομαι γράφοντας.
Ίσως φταίει και πως συνάντησα άνθρωπο, κοπέλα που σχεδιάζει κινούμενες τουαλέτες για την Ινδία, το x-runner project.
Tι να μου πει το επόμενο «καυτό» iphone application που φτιάχνει παγωμένο φραπέ; Μπορεί μεν να είναι χρήσιμο για ένα προνομιούχο μερίδιο της κοινωνίας μας αλλά δεν προσθέτει ιδιαίτερη αξία στη ευρύτερη κοινωνία (σε όσους δεν έχουν iphone ή δεν βρίσκονται σε άμεση απόσταση από ένα τέτοιο) και δεν αλλάζει ουσιαστικά την ζωή γιατί δεν καλύπτει μια βασική ανάγκη, αλλά μια δημιουργημένη ανάγκη. Ανάγκη όμως και εξού και η ύπαρξη του λεγόμενου iphone app καθόλου δεν την κατακρίνω διότι όλα έχουν τον ρόλο και την θέση τους στην πολύχρωμη κοινωνία μας.
Όλες οι χώρες και όλα τα περιβάλλοντα έχουν τις δυσκολίες τους. Μπορούμε να της οπτικοποιήσουμε λέγοντας πως οι δυσκολίες είναι ένας τοίχος (του Βερολίνου ας πούμε). Μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο, μπορείς να τον αγνοήσεις ή μπορείς να τον πηδήξεις και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες. Είναι θέμα νοοτροπίας, φιλοσοφίας, αν θέλετε. Αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες, μαθαίνεις και ίσως δώσεις και σε άλλους τα φώτα σου πως τα κατάφερες, γιατί θα τα καταφέρεις κάποια στιγμή.
Λείπω κάποιες μέρες από Ελλάδα, ωστόσο βλέπω σχόλια για το Startup Greece, το όποιο δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά θέλει να είναι το εργαλείο για κάποιους για να χρησημοποιούν τον τροχό. Ένα εργαλείο που δίνει το κράτος. Το πως θα το διαμορφώσουμε και θα αναπτυχθεί είναι στους λεγόμενους stakeholders του, κυρίως στους νέους και μη επιχειρηματίες διαφορετικών τομέων. Προσωπικά θα προτιμούσα να επικεντρωθεί το κράτος στην χάραξη ουσιαστικών πολιτικών και να «επενδύσει» σε τομείς όπως εκπαίδευση, πολιτισμό, κοινωνικά, επειδή εκεί υπάρχει ανάγκη. Αλλά και το Startup Greece είναι κατά κάποιο τρόπο ένα εργαλείο εκπαίδευσης, με κάποια έννοια τουλάχιστον.
Kαλά τα λέμε περί networking αλλά αν σκεφτώ πόσα mails παραμένουν αναπάντητα σε κάποια inbox ή πόσες επαγγελματικές κάρτες μαζέυονται σε τσάντες, τσαντάκια, ατζέντες, αυτοκίνητα, τσέπες παντελονιών και σακακίων… Ίσως μπερδέψαμε την ανταλλαγή business cards με networking. Από ευγένεια και μόνο απάντα βρε άνθρωπε μου. Ειδικά αν είσαι τεχνολογικό ον, και βρίσκεις χρόνο να τουϊτάρεις και να φεϊσμουκάρεις και να φοουρσκαιράρεις. Μπερδέψαμε το πραγματικό socializing και τα social skills με τις σχέσεις των “like” και “RT”.
Καιρός να είμαστε λίγο πιο σοβαροί από σοβαροφανείς.