Ένα απόγευμα κάπου στην Αθήνα σε ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας γρήγορου take-away καφέ. Ακούω πίσω μου μια φωνή να φωνάζει «Μικρή, καλέ, Μαρία». Γυρίζω το κεφάλι μου και αντικρίζω μια μορφή (ξε-)περασμένης εποχής. Στεκόμαστε κουβεντιάζοντας κάνα τέταρτο για την πορεία του ομίλου εταιριών που ήταν το αρχικό σημείο συνάντησης μας πριν κάποια χρόνια. Πρόσφατα είχα πετύχει κάποιο σχετικό δημοσίευμα για το οριστικό κλείσιμο του πριν έναν χρόνο. ~Κλείσατε. Κρίμα. Το διάβασα κάπου πριν ένα χρόνο. – Έκλεισαν. Έχω φύγει προ καιρού. Στο τρίτο χρωστούμενο μηνιάτικο. Εσύ καλά; ~ Ναι, μια χαρά. Έκανα την βόλτα μου στην αγορά και καλώς παραιτήθηκα τότε. Αλλά κρίμα που έκλεισε. – Μεγαλοπιάστηκαν. Πήγε ο απόγονος ιστορικού μαγαζιού εκδόσεων να κάνει το άλμα από μια οικογενειακή επιχείρηση με νοοτροπία ψιλικατζίδικου σε πολυεθνική χωρίς προμελέτη, χωρίς κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς επένδυση στην τεχνογνωσία. ~Όταν μιλούσα για την μετάβαση στο ψηφιακό περιεχόμενο… Κρίμα γιατί μπορούσε να κάνει το βήμα μια ώρα νωρίτερα. – Ποιο ψηφιακό περιεχόμενο; Κρίμα τις νύχτες σου για να κάνεις εκείνη την πρόταση για εκείνα τα site ψυχαγωγία και ενημέρωσης. Ήταν κάποτε το πρώτο μαγαζί στον τομέα του. Εδώ πήγε να φέρει τίτλο περιοδικού και το έκλεισε πριν καν ξεκινήσει. Τα δώρα των περιοδικών κινέζικα αλλά στην τιμή ιταλικών. Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας το κάνει αυτό. Πήγε να κάνει επιχειρηματικά άλματα με αέρα κοπανιστό. Μεγαλοπιάστηκε. Καλά, τους δύο κράχτες της κυρίας εκδότριας τους έδωσε στον τάδε για να τα εκδόσει. Παράνομα βέβαια. Με τι ασχολείσαι τώρα; ~ Ψηφιακό περιεχόμενο και ψηφιακή επικοινωνία. Όχι σε κάποια εταιρία αέρινης γκλαμουριάς, όχι στέλεχος σε μεγάλη διαφημιστική. Μικρό κόστος για την ελευθερία επιλογής και την ποιότητα ζωής. – Καλά, αυτός ο κλάδος ζει την δική του πολύ ιδιαίτερη κρίση. ~ Αδυναμία προσαρμογής θα το έλεγα. Προσπαθεί και αυτός ο κλάδος να τρέξει να φτάσει, όπως και οι παραδοσιακές εκδόσεις σε κάποιο βαθμό. Χαμογελάω και αποχαιρετώ. Στο μυαλό μου εμφανίζονται screenshots γνωστών ελληνικών και διεθνών ιστοσελίδων-υπηρεσίων ενημέρωησης και ψυχαγωγίας. Φαντάζομαι το περιερχόμενο που κάποτε περνούσε σε καθημερινή βάση από τα χέρια μου να πάρει ουσιαστική ψηφιακή μορφή. Επιστρέφοντας σπίτι, ανοίγω το laptop και συνεχίζω τα ψηφιακά μου. Τελειώνοντας την δουλειά, παίρνω μια βαθιά ανάσα, κοιτάω έξω από το παράθυρο προς τον ουρανό και σκέφτομαι, πως ο διάλος φορούσε μεν Prada αλλά η μόδα άλλαξε. Dislaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις, πρόσωπα και στοιχεία της ιστορίας είναι τυχαία.