Πριν λίγες μέρες ο Τim O’ Reilly, εκδότης βιβλίων τεχνολογίας και διοργανωτής συνεδρίων, πρωταγωνιστική προσωπικότητα στον χώρο της τεχνολογίας, μίλησε για την αντίληψη τη κυβέρνηση ως πλατφόρμας. Μια ιδέα που υποστηρίζεται από το συνέδριο Gov 2.0 Summit.
Η συμμετοχική διακυβέρνηση, δεν είναι κάτι νέο, μη υπαρκτό. Θεωρώ ότι είναι μια διαφορετική μορφή συμμετοχής των πολιτών στην διαμόρφωση πολιτικής, ακόμα και στη λήψη αποφάσεων . Θα μπορούσε κανείς να την παρομοιάσει με ένα σύνθετο δημοψηφίσματα. Σύνθετο με την έννοια ότι δεν καλούμαστε απλά να τοποθετηθούμε μεταξύ “ναι” και “‘όχι” αλλά να τεκμηριώσουμε την επιλογή μας και να προτείνουμε λύσεις. Μια διαδικασία που δεν είναι άγνωστη ούτε στα κοινοβουλευτικά κόμματα, ακόμα και στα εξωκοινοβουλευτικά είναι, στις ΜΚΟ και άλλους φορείς (δεν εκφράζουν μόνο η ΜΚΟ απόψεις αλλά και κινήματα που δεν έχουν καθεστώς ΜΚΟ). Συμμετοχή σημαίνει “public input” , σημαίνει να διαμορφώνονται οι συνθήκες ώστε να λειτουργούν οι πολίτες, αλλά και έπειτα η κυβέρνηση σε τέτοιο επίπεδο.
Picture by vindictiveimmunity via Flickr
Θα ήθελα να δω αντίστοιχες πρωτοβουλίες, όσο και να φαίνονται ξένες προς τα εν Ελλάδι και στας Ευρώπας δεδομένα, να ξεκινούν και στον τόπο όπου διαμένω.. Στην Ελλάδα ειδικά, και την Ευρώπη γενικότερα. Για να είμαστε ειλικρινής, μιλάμε συχνά στην απουσία ουσιαστικής πολιτικής, την απουσία προτάσεων και λύσεων που οι συζητήσεις αυτές, σε όποιο επίπεδο και να γίνονται ακούγονται σχεδόν κλισέ.
Δεν περιορίζω τον προβληματισμό σε πολιτικό επίπεδο. Η διαμαρτυρία πλέον δεν αρκεί, ούτε η συζήτηση για το τι ΘΑ κάναμε, ΕΑΝ, ΕΦΟΣΟΝ και ΟΠΟΤΕ αλλάξει κάτι. Δεν λέω πως τα πάντα μπορούμε να αλλάξουμε θεαματικά τις συνθήκες και μη τι άλλο ο χρόνος παραμένει σημαντικός παράγοντας. Όμως μια προσπάθεια παραπάνω ΝΑ κάνουμε τα όμορφα φιλοσοφικά λογάκια μας πράξη, δεν μας κοστίζει παραπάνω επένδυση χρόνου απ΄ ότι η καθιερωμένη κριτική ( γκρίνια) χωρίς τεκμηρίωση.
Δεν φτάνει απλά η χρήση των εργαλείων που μας προσφέρει η τεχνολογία, είτε αυτό είναι social media, ή wiki από την κυβέρνηση ή των εκπρόσωπων του κοινοβουλίου. Αναφέρω το παράδειγμα του O’ Reilly, όχι επειδή είναι πρωτεργάτης στον χώρο της τεχνολογίας αλλά επειδή πέρα από το να μιλά με κόσμο για αυτή την ιδέα, προσπαθεί και να συνδέσει τους καταλλήλους ανθρώπους μεταξύ τους. Το τελευταίο είναι ένα βήμα παραπέρα στην εξέλιξη της ιδέας. Αποτελεί πλέον ένα κομμάτι της εφαρμογής της στην πράξη. Η επικοινωνία και η τελική συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων είναι ο κυρίαρχος παράγοντας για το πως διαμορφώνονται ιδέες στην πράξη. Μια λεπτομέρεια που παραμελείται συχνά πυκνά από διαδικτυακές προσπάθειες, όχι αποκλειστικά πολιτικές, που περιορίζονται εν τέλει στη θεωρητική προσέγγιση και στον θόρυβο γύρω από την ιδέα παρά στο πως αυτή μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη.
Οι άνθρωποι της τεχνολογίας καλούνται να γίνουν πρώτα ανοιχτοί προς τον κόσμο της πολιτικής, να κατανοήσουν πως η τεχνογνωσία τους δεν είναι αυτονόητη για τον καθένα, ώστε να αναπτύξουν τα βέλτιστα εργαλεία. Έτσι, θα συνεισφέρει η τεχνολογία στην διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής τάξης πραγμάτων. Η προσαρμογή των εργαλείων για τις ανάγκες των εκάστοτε καταστάσεων. Όσο ο κόσμος της πολιτικής δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα αλλαγών, έτσι και ο κόσμος της τεχνογνωσίας, της όποιας τεχνογνωσίας, δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα επεξηγήσεων.
Ίσως είναι και μεγαλύτερη πρόσκληση να συμβάλλουμε στην γεφύρωση αυτού του χάσματος μεταξύ των δυο αυτών διαφορετικών κόσμων για να ανοίξει ο δρόμος προς λύσεις προς όφελος όλων από κοινού. Ίσως, με αυτό τον τρόπο, οι δικαιολογίες των πολίτικων πως δεν κατανοούν το πως η εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί να επιφέρει μια αλλαγή σε πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό επίπεδο, παραμένουν ατεκμηρίωτες. Διάθεση για ουσιαστικό διάλογο και πράξη να υπάρχει από τα συμβαλλόμενα μέρη και λύσεις βρίσκονται και ένας καλύτερος κόσμος μπορεί να να μη παραμείνει ρομαντισμός ή μια διαδικτυακή φαντασίωση.